ネズミの相撲
เลื่อน >>
…
ครั้งหนึ่ง ชายชราบนดวงจันทร์ได้มองลงมาที่ป่าใหญ่บนโลกมนุษย์ เขาเห็นกระต่าย ลิง และ สุนัขจิ้งจอก ทั้งสามอาศัยอยู่ด้วยกันที่นั่น และต่างเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ชายชราอยากรู้ว่าสัตว์ตัวไหนใจดีที่สุดจึงแปลงตัวเป็นขอทานแล้วลงจากดวงจันทร์ไปยังป่าที่สัตว์ทั้งสามอาศัยอยู่นั้น "โปรดช่วยผมด้วย ผมหิว หิวเหลือเกิน" เขาพูดกับสัตว์ทั้งสาม สัตว์ทั้งสามรู้สึกสงสาร ต่างแยกกันไปหาอาหารมาให้ขอทาน
ลิงนำผลไม้มาจำนวนมาก สุนัขจิ้งจอกจับได้ปลาตัวใหญ่ แต่กระต่ายไม่สามารถหาสิ่งใดมาได้เลย กระต่ายร้องคร่ำครวญ แต่แล้วก็ได้ความคิดขึ้นมา "ได้โปรดเถอะ คุณลิง ช่วยกรุณานำไม้ฟืนมาให้ฉันหน่อย ส่วนคุณสุนัขจิ้งจอก ขอได้โปรดนำไม้ฟืนกองนั้นก่อไฟกองใหญ่ให้ฉันด้วย"
สัตว์ทั้งสองทำตามคำขอของกระต่าย เมื่อไฟลุกไหม้สว่างดีแล้ว กระต่ายก็พูดกับขอทานว่า "ผมไม่มีสิ่งใดจะให้คุณ ดังนั้นผมจะโยนตัวเองลงไปในกองไฟนี้ จากนั้นเมื่อผมถูกไฟเผาจนสุกดีแล้ว ขอให้คุณกินเนื้อของผมแทนก็แล้วกัน"
กระต่ายเตรียมพร้อมที่จะกระโจนลงไปในกองไฟและย่างตัวเอง แต่ทันใดนั้นขอทานก็เปลี่ยนร่างเป็นชายชราบนดวงจันทร์ตามเดิม "เธอเป็นสัตว์ที่ใจดีมาก เจ้ากระต่าย แต่เธอไม่ควรทำสิ่งใดที่เป็นการทำร้ายตัวของเธอเอง เนื่องจากเธอเป็นสัตว์ที่ใจดีที่สุดในบรรดาสัตว์ทั้งหมด ฉันจึงขอนำเธอกลับขึ้นไปอยู่กับฉัน" จากนั้น ชายชราบนดวงจันทร์ก็อุ้มกระต่ายนำไปที่ดวงจันทร์
ถ้าเรามองดูดวงจันทร์ให้ดีๆ ตอนที่ดวงจันทร์ส่องแสงนวลแจ่มจรัสนั้น เราจะเห็นกระต่ายอยู่บนนั้น ซึ่งชายชราเป็นผู้นำไปไว้เมื่อนานมาแล้ว
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ชายหนุ่มผู้หนึ่งนามว่า มิการาน กำลังเดินทางกลับบ้านภายหลังจากเสร็จงานในทุ่งนา ขณะที่เดินผ่านชายฝั่งทะเลสาบ เขาได้พบสิ่งของบางอย่างแขวนอยู่ที่ต้นไม้ดูคล้ายผ้า แต่ไม่เหมือนผ้าที่เขาเคยพบเห็นมาก่อน ผ้าผืนนั้นส่องแสงเป็นประกายคล้ายแสงดวงดาวยามค่ำคืนที่มืดมิด มิการานรู้สึกยินดีมาก จากนั้นเขาได้ดึงผ้าผืนนั้นลงมาพับแล้ววางลงในตะกร้า ขณะที่กำลังจะเดินจากต้นไม้นั้นไปก็พอดีมีเสียงคนเรียก
"ขอโทษค่ะ คุณ" "นั่นใครพูด" "ฉันเอง" หญิงสาวที่สวยที่สุดเท่าที่มิการานเคยเห็นมา ได้เดินก้าวออกมาจากพงหญ้าสูง "ได้โปรดมอบผ้าแห่งสวรรค์คืนให้ฉันด้วย ถ้าไม่มีผ้าแห่งสวรรค์ ฉันก็คงไม่สามารถกลับขึ้นไปสู่บ้านบนสวรรค์ของฉันได้ " หล่อนพูดต่อ ดวงตาเริ่มเอ่อล้นด้วยน้ำตา "ฉันมิได้อยู่บนโลกใบนี้ ฉันเพียงแต่มาที่นี่เพื่ออาบน้ำในทะเลสาบที่น่ารักแห่งนี้ ได้โปรดเถอะค่ะ คืนผ้าให้ฉันด้วย"
หัวใจของมิการานเต้นตึกตักๆ "ผมไม่ทราบว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร ผมไม่เคยเห็นผ้าอะไรเลย" เขาโกหก ความจริงแล้ว มิการานตกหลุมรักทันทีที่เขามองเห็นหญิงสาว เขากลัวว่า ถ้าเขามอบผ้าผืนนั้นให้หล่อนไป หล่อนก็จะเหาะขึ้นสู่ท้องฟ้า และอันตรธานจากไปตลอดกาล
มิการานแสร้งทำเป็นค้นหาผ้าผืนนั้น ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น "คงมีใครขโมยผ้าผืนนั้นไปแล้ว"
หญิงสาวที่มีชื่อว่า ทานาบาตะ นั่งลงกับพื้นและเริ่มร้องไห้สะอื้น มิการานจูงมือเธอ "อย่าร้องไห้ไปเลย ถ้าเธอไม่รู้จะไปไหน เธอก็สามารถไปพักกับผมได้"
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทานาบาตะก็อาศัยอยู่กับมิการาน และเมื่อเวลาผ่านพ้นไปหล่อนก็เริ่มรักหนุ่มรูปหล่อและสุภาพ พอๆกับที่เขารักหล่อน ทั้งสองจึงแต่งงานกันและใช้เวลาอยู่ด้วยกันหลายปี หล่อนมีความสุขกับชีวิตบนโลกมนุษย์มากแต่ก็ไม่เคยลืมสวรรค์บ้านเกิดของเธอเลย บ่อยครั้งที่พอตกกลางคืน หล่อนจะเปิดหน้าต่างและจองมองบนฟ้าด้วยความเศร้าสร้อย…
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายขี้เกียจคนหนึ่งชื่อกมเบอาศัยอยู่ในที่แห่งหนึ่ง วันนี้ก็เช่นกันขณะที่กมเบกำลังนั่งๆนอนๆอยู่ที่บ้าน คนข้างบ้านได้มาหาแล้วบอกว่า
ผู้ใหญ่บ้านมีลูกสาวคนหนึ่ง เธอแต่งงานแล้ว ตอนอยู่ด้วยกันใหม่ๆเธอก็รักสามีเธอดีตามประสาคนเพิ่งแต่งงาน
ในอดีตกาลนานมาแล้ว ลึกเข้าไปในป่าไผ่ มีชายชราและภรรยาคู่หนึ่งอาศัยอยู่ ทั้งสองยากจนมากและไม่มีลูก ชายชราใช้เวลาตอนกลางวันตัดไม้ไผ่ทำตะกร้า โต๊ะ และสินค้าอื่นๆไปขายในเมือง ทุกๆคนเรียกชายชราผู้นี้ว่า"คนตัดไม้ไผ่"
Thai
English
French
German
Hindi
Japanese
Korean
Portuguese
Spanish