ราชาหูลา

ราชา หูลา

เลื่อน >>

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีกษัตริย์องค์หนึ่งซึ่งมีอาการคันหูมาก ทุกครั้งที่เขาเกาหู เมื่อตื่นนอนขึ้นมาหูของเขาก็งอกขึ้นอย่างรวดเร็ว สร้างความหนักใจให้กับพระราชาเป็นอย่างมาก

วันหนึ่ง เมื่อพระราชาได้ส่องกระจก ก็ได้อุทานออกมาว่า “อุ๊ย! หูของฉันเป็นหูลา”

พระราชาไม่รู้จะทำอย่างไร จึงทรงให้คนรับใช้นำผ้าผืนใหญ่มาพันปิดหูลาของพระองค์ไว้ และทรงกำชับว่าห้ามไม่ให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปเป็นอันขาด

“เฮ้ ให้คนที่ทำหมวกเก่งมาหาฉันเดี๋ยวนี้” พระราชาสั่งคนรับใช้

จากนั้นคนรับใช้คนสนิทจึงได้ไปเชิญช่างทำหมวกที่เก่งที่สุดในเมืองมาพบพระราชา เมื่อมาถึงพระราชาจึงทรงแอบเอาหูลาให้ช่างทำหมวกดู และทรงบอกให้ช่างทำหมวกทำหมวกทีมีที่ซ่อนหูให้กับพระองค์ และทรงกำชับว่าห้ามไม่ให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปเป็นอันขาด

“ถ้าเจ้าเอาเรื่องหูของฉันกับคนอื่น คอของเจ้าจะหายไป!” พระราชาทรงขู่ช่างทำหมวก ด้วยความกลัวช่างทำหมวกสัญญาว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องหนูลาของพระราชาออกไป และเริ่มตั้งต้นทำหมวกเพื่อซ่อนหูลา โดยช่างทำหมวกได้กรีดหนังที่เหนียวแล้วตัดเป็นสี่เหลี่ยมเพื่อทำหมวกที่พอดีกับหูของลาของพระราชา

แต่หูของพระราชาก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน ๆ เมื่อพระองค์ตื่นขึ้นมา หูลาของพระองค์จะยาวจนเลยหมวกเสมอ ๆ ช่างทำหมวกจึงต้องทำหมวกใบใหม่ทุกวัน

ช่างทำหมวกรู้สึกอึดอักเป็นอย่างมาก เขาเหนื่อยที่จ้องทำหมวกทุกวัน จึงเขารำพึงรำพันกับตัวเอง ” ฉันไม่สามารถคุยกับคนอื่นได้และรู้สึกเหมือนกำลังจะตายจากความคับข้องใจ”

วันหนึ่ง ด้วยความอึดอัดนี้ ช่างทำหมวกจึงแอบเข้าไปในป่าไผ่ที่ไม่มีใครอยู่ และได้ตะโกนเพื่อระบายความคับแค้นที่อยู่ในใจออกมา

” หูของราชาก็คือหูลา! หูของราชาก็คือหูลา!” ซึ่งหลังจากกรีดร้องออกมาดังๆ ช่างทำหมวกก็รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก และสบายใจขึ้น

แต่ช่างทำหมวกหารู้ไม่ว่า ที่ป่าไผ่นั้นจะมีลมพัดผ่านอยู่เสมอ เสียง “หูของพระราชาคือหูลา!” จึงลอยไปตามลม และทำให้ทุกคนที่เดินผ่านป่าไผ่ได้ยินเสียงของเขาอย่างชัดเจน

ข่าวลือเรื่องหูลาของพระราชาแพร่กระจายออกไปราวกับลมบ้าหมู และคนทั่วประเทศก็รู้เรื่องนี้ ในที่สุดข่าวลือก็ลามไปถึงภายในวัง พระราชาสั่งคนใช้ให้นำช่างทำหมวกมาพระราชวัง

“เจ้ากล้าบอกคนอื่นได้อย่างไร เจ้าอยากตายใช่หรือไม่” พระราชาถามด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจ ข้าเพียงรู้สึกหงุดหงิดมากจนต้องไปตะโกนอยู่คนเดียวในป่าไผ่ และคิดว่าที่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น” ช่างทำหมวกบอกพระราชา และเขาก็รวบรวมความกล้าอีกครั้งเพื่อพูดต่อ

“ข้าคิดว่าหูใหญ่ของพระองค์เป็นเจตจำนงของสวรรค์ที่จะรับฟังประชาชน ทำไมท่านจะต้องปิดบังมันจากประชาชนด้วยล่ะพระเจ้าค่ะ ”

พระราชาได้ยินดังนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วยอมรับในสิ่งที่ช่างทำหมวกพูด

หลังจากนั้นพระราชาก็เปิดหูลาอย่างภาคภูมิใจและพยายามฟังเสียงของประชาชนมากขึ้น จึงทำให้ประชาชนต่างชื่นชอบราชาหูลามากขึ้น

“พระราชาหูลา จงเจริญ!” “พระราชาหูลา จงเจริญ!”