ซูโม่หนู

ネズミの相撲

เลื่อน >>

101

102

103

104

105

106

107

108

109

110

111

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีตากับยายอาศัยอยู่ ณ ที่แห่งหนึ่ง วันหนึ่งตาขึ้นไป ตัดหญ้าบนเขา พบหนูสองตัวกําลังซูโม่ปล้ํากันอยู่ ตัวหนึ่งอ้วน ตัวหนึ่งผอม “ฮักเคโยอิ, โนกตตะ! เริ่มแข่ง, ปล้ําต่อไป!” ตาเฝ้าดูการแข่งขัน ไม่ว่าจะแข่ง กันกี่ครั้งหนูตัวผอมก็แพ้อยู่ร่ําไป “เจ้าหนูผอมโกร่งตัวนั้น มันอาศัยอยู่บ้านเรานี่ นา”

ตาเล่าเรื่องดังกล่าวให้ยายฟังเมื่อกลับบ้าน ทั้งสองรู้สึกสงสารหนูตัวผอม แม้ว่าตากับยายจะยากจน แต่ก็ยอมนําข้าวเหนียวที่เก็บเอาไว้กินในเทศกาลปี ใหม่มาทําเป็นโมจิเอาไปวางไว้ให้หนูตัวผอมที่ห้องใต้หลังคา

วันรุ่งขึ้น พอตาแอบไปดูเหมือนเมื่อวาน หนูก็เริ่มซูโม่ปล้ํากันอีก แต่วันนี้ หนูตัวผอมที่เคยแพ้มาโดยตลอดกลับเป็นผู้ชนะ ตาดีใจมาก พอแข่งขันแพ้ชนะ กันหลายครั้ง หนูตัวอ้วนก็ถามหนูตัวผอมว่า “ทําไมจู่ๆเจ้าจึงแข็งแรงขึ้นเช่นนี้?”

หนูตัวผอมตอบว่า “เมื่อวานนี้ พอกลับบ้านก็มีโมจิวางไว้บนห้องใต้หลังคา ข้า กินโมจินั้น เลยแข็งแรง” หนูตัวอ้วนกล่าวว่า “น่าอิจฉาจัง บ้านที่ข้าอยู่เป็นบ้าน เศรษฐี แต่ขี้เหนียว ไม่เคยให้โมจิข้าเลย” หนูตัวผอมจึงบอกว่า “อย่างนั้น เย็นนี้ เจ้ามากินโมจิที่บ้านข้าซิ” พอได้ยินเช่นนั้น ตาก็รีบกลับบ้านไปปรึกษากับยาย เพื่อให้หนูทั้งสองตัวได้ปล้ําซูโม่กัน ทั้งสองจึงตําโมจิที่เหลือ พร้อมกับเย็บผ้า เที่ยวสีแดง 2 ผืนสําหรับใช้แทนมาวาชิ(ผ้าเที่ยวของนักซูโม่) เอาไปวางไว้ที่ห้อง ใต้หลังคา

คืนนั้น หนูตัวอ้วนก็มาที่บ้านของตากับยาย หนูทั้งสองตัวดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ ได้รับโมจิและผ้าเที่ยว เพื่อเป็นการขอบคุณหนูตัวอ้วนได้วางแผ่นทองคําที่นํามา จากบ้านทิ้งเอาไว้
นับจากวันถัดมาหนูทั้งสองตัวก็นุ่งผ้าเตี๋ยวปล้ําซูโม่แข่งกัน ต่อสู้แพ้ชนะกัน อย่างสมน้ําสมเนื้อ ทําให้ตาผู้ดูอยู่รู้สึกสนุกสนานไปด้วย ตากับยายก็นําแผ่น ทองคําที่ได้มาไปซื้อโมจิและข้าวสําหรับกินในเทศกาลปีใหม่มาเป็นจํานวนมาก