จอมยุทธ์ไม้จิ้มฟัน

寸法師 

เลื่อน >>

201

202

203

204

205

206

207

208

209

210

211

212

213

214

215

216

217

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ตากับยายอาศัยอยู่ในที่แห่งหนึ่ง ทั้งสองไม่มีลูกจึง อ้อนวอนขอบุตรจากพระเจ้า และได้ลูกอย่างที่ปรารถนา แต่เด็กที่เกิดมาตัวยาว ไม่ถึงนิ้วมือ สูงแค่เพียง 1 ซุน (ประมาณ 3 ซม.) เท่านั้น ถึงกระนั้นตากับยายก็ดี ใจเป็นอย่างยิ่ง ตั้งชื่อเด็กคนนั้นว่า “อิตชุมโบชิ และเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอม

อิตซุมโบชิเติบโตขึ้นเป็นเด็กที่แข็งแรง ร่าเริง แต่สูงแค่ 1 ซุนทั้งๆอย่างนั้น อยู่มาวันหนึ่งเขาบอกกับตาและยายว่า “ข้าจะไปเมืองหลวง เพื่อหา ยศถาบรรดาศักดิ์” ทั้งสองจึงไปส่งอิตชุมโบชิ โดยให้เขานั่งบนเรือถ้วย ใช้ ตะเกียบแทนไม้พาย มอบเข็มเอาไว้ให้ใช้แทนดาบ อิตซุมโบชิพายเรือล่องแม่น้ํา มุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง

เมื่อถึงเมืองหลวง อิตซุมโบชิก็หาคฤหาสน์ที่งดงาม พอพบก็ไปเคาะประตู คฤหาสน์แล้วพูดว่า “ข้าชื่ออิตซุมโบชิ ขอให้ข้าทํางานที่บ้านนี้ได้ไหม” เจ้าของ คฤหาสน์เห็นอิตซุมโบชิก็รู้สึกถูกใจ และรับเข้าทํางานในคฤหาสน์ในทันที

เจ้าของคฤหาสน์มีธิดาผู้มีโฉมงาม วันหนึ่งธิดาของเจ้าของคฤหาสน์ออก เดินทางไปไหว้พระตามศาลเจ้า แม้ร่างกายจะเล็กแต่อิตชุมโบชิแข็งแรง ว่องไว และชาญฉลาด จึงได้มีโอกาสติดตามธิดาเจ้าของคฤหาสน์ไประหว่างการ เดินทางเพื่อทําหน้าที่คุ้มกัน ในระหว่างทางมียักษ์จะเข้ามาจับตัวหญิงสาว

อิตซุมโบชิถือดาบเข็มวิ่งเข้าหายักษ์ แต่ตัวเล็กจึงถูกยักษ์กลืนเข้าไปทั้งอย่าง นั้น แต่ถึงจะเข้าไปในท้องของยักษ์แล้ว อิตซุมโบชิก็ไม่ยอมแพ้ ใช้ดามเข็มทิ่ม แทงท้อง จนยักษ์เจ็บปวดร้องโอดโอยว่า “ปวดจังเลยยย!” คายอิตซุมโบชิออก มาแล้ววิ่งหนี้ไปโดยไม่ร่ําลา “ขอบใจมาก เรารอดมาได้ด้วยความช่วยเหลือของ เจ้า” หญิงสาวรู้สึกขอบใจอิตซุมโบชิเป็นอย่างมาก

ตอนที่ยักษ์หนีไปได้ลืมของวิเศษฆ้อนน้อยที่เรียกว่า “ฆ้อนทุบออกมา” ที่ สามารถบรรดาทุกสิ่งที่ต้องการได้เมื่อกวัดแกว่ง พอแกว่งฆ้อนน้อย ร่างกาย ของอิตซุมโบชิที่สูงใหญ่ขึ้นในทันตา พร้อมทั้งมีสมบัติเงินทอง อิตชุมโบชิที่ กลายเป็นชายหนุ่มรูปงามได้แต่งงานกับหญิงสาว และมีความสุขกันชั่วกาลนาน