กมเบ.. พรานนกเป็ดน้ำ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายขี้เกียจคนหนึ่งชื่อกมเบอาศัยอยู่ในที่แห่งหนึ่ง วันนี้ก็เช่นกันขณะที่กมเบกำลังนั่งๆนอนๆอยู่ที่บ้าน คนข้างบ้านได้มาหาแล้วบอกว่า

“ตอนเช้าๆ เจ้าลองไปที่หนองน้ำด้านหลังดูซิ ตอนนั้นน่ะขานกเป็ดน้ำจะแข็งเป็นน้ำแข็ง ขยับตัวไม่ได้เลย จะจับมันเท่าไหร่ก็ได้”
“จริงสินะ เป็นความคิดที่ไม่เลว”
กมเบดีอกดีใจ เช้าวันต่อมา เขารีบลุกออกจากที่นอนตั้งแต่ยังมืดไปที่หนองน้ำ

“โอ้โฮ”
เมื่อไปถึง กมเบกลอกตาที่ยังงัวเงียอยู่ด้วยความตกใจ น้ำในหนองน้ำอันกว้างใหญ่และสงบนั้นได้กลายเป็นน้ำแข็ง และมีนกเป็ดน้ำจำนวนมากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว หลับใหลอยู่โดยไม่รู้ตัวว่าขาแข็งเป็นน้ำแข็ง กมเบก้มลงไปในหนองน้ำ จับนกเป็ดน้ำผูกห้อยไว้ในผ้าโอบิ ในไม่ข้าก็มีนกเป็ดน้ำห้อยอยู่เต็มเอว

แต่หลังจากนั้นไม่นาน พระอาทิตย์ก็ขึ้น พอน้ำแข็งที่จับตัวอยู่ที่ปีกและขาของนกเป็ดน้ำละลายเท่านั้นแหล่ะ ก็เกิดเรื่อง นกเป็ดน้ำรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ต่างก็โผบินขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อมๆกัน พาเอากมเบขึ้นสู่ท้องฟ้าไปด้วย

กมเบตกใจจนหน้าซีด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทั้งภูเขา ท้องทุ่ง ไร่นา ทั้งหมดเล็กลง เล็กลงทุกที
“นี่ เจ้าพวกนกเป็ดน้ำจะพาข้าไปถึงไหนกันล่ะนี่ โอ๊ย หิวข้าวจนตาลายแล้ว”

ขณะที่กมเบกำลังร้องคร่ำครวญอยู่บนท้องฟ้านั้น ด้วยความที่หิวมากทำให้โอบิที่พันอยู่รอบเอวหลวมออก พวกนกเป็ดน้ำก็เลยหลุดออกมาจากผ้าโอบิแล้วบินออกไปกมเบตีลังกาหัวทิ่มตกลงมาจากท้องฟ้า ระหว่างนั้นเขาคิดขึ้นได้ว่า
“เป็นความผิดของข้าเอง ถ้าตั้งอกตั้งใจทำงานก็คงไม่ต้องมาเจอแบบนี้หรอก”
แล้วก็หมดสติไป ในไม่ช้าเขาก็ได้สติฟื้นขึ้นมา และพบว่าตัวเองติดอยู่บนยอดเจดีย์ 5 ชั้น เขาตะโกนร้องเรียกให้คนมาช่วยอย่างสุดเสียง

“ช่วยด้วยจ้า ช่วยด้วย”
พระในวัดที่ได้ยินเสียงร้องพากันเอาที่นอนมาปูไว้ใต้เจดีย์ แล้วกมเบก็กระโดดลงมา ที่นอนอ่อนนุ่มช่วยรับร่างของกมเบไว้ ทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย
ทุกคนต่างถามเขาด้วยความสงสัยว่า
“ทำไมถึงปีนขึ้นไปอยู่บนที่สูงๆอย่างนั้นล่ะ”
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ปีนขึ้นไปหรอกนะ แต่ตกลงมาจากท้องฟ้าไปติดอยู่ต่างหากล่ะ”
“งั้นเหรอ เรื่องเป็นแบบนี้เองรึ”
แล้วหัวเราะงอหาย กมเบอับอายมากแล้วรีบหนีไป