น้องสาวหน้าใส กับยัยพี่สาวขี้อิจฉา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ปลายยุคโชซอน ณ หมู่บ้านทุนซาน ยังมีสาวน้อยรูปงามราวกับตุ๊กตาบาร์บี้ นามว่า “คงจวี” (น้องถั่วเหลือง) เธออาศัยอยู่กับคุณพ่อเพียงสองคน ส่วนคุณแม่ของเธอนั้นเสียชีวิตไปหลังจากคงจวีเกิดได้ 100 วัน เมื่อคงจวีอายุ 14 ปี คุณพ่อได้แต่งงานใหม่กับหญิงม่ายใจร้ายที่มีลูกสาวหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ติดมาด้วย 1 คน ลูกสาวคนนั้นชื่อ “พัดจวี” (น้องถั่วแดง) ความที่คงจวีสวยเกินหน้าเกินตาลูกตัวเอง แม่เลี้ยงจึงบังคับให้คงจวีอดอาหาร สวมชุดจากผ้าขี้ริ้ว และให้ทำงานสกปรกก้นครัว

.
(((เอ๊ะ นี่คงจวีหรือซินเดอเรลล่า??)))
.
อยู่มาวันหนึ่ง แม่เลี้ยงใจร้ายบังคับให้คงจวีใช้คราดไม้ไถนา คงจวีทำคราดไม้หัก เธอร้องไห้และกลัวว่าแม่เลี้ยงจะตี ทันใดนั้นเอง ก็มีวัวตัวหนึ่งโผล่มาช่วยเธอไถนาจนเสร็จ แถมวัวยังมอบแอปเปิ้ลเต็มตะกร้า เป็นของขวัญให้คงจวีนำกลับบ้านอีกด้วย
.
((เอ๊ะ นี่คงจวีหรือสโนว์ไวท์??)))
.
กลับมาถึงบ้าน คงจวีก็เอาแอปเปิ้ลให้แม่และพี่สาวหมดเลย ด้วยหวังว่าแม่และพี่สาวขี้เหร่จะดีใจ ส่วนตัวคงจวีนั้น บอกแม่ว่าขอใช้เดือนละ 3-4หมื่นก็พอจ้ะ (เอ๊ยยย ไม่ใช่ละ) คงจวีเห็นแม่กับพี่สาวมีความสุขนางก็จะสุขด้วยอะไรงี้ แทนที่ป้าวัยทองจะดีใจ กลับบอกว่า หนอยแน่ะ นางไม่รักดี เดี๋ยวนี้หัดรับจ๊อบเก็บแอปเปิ้ลเองข้ามหน้าข้ามตาแม่ แม่จะทำโทษ … วันนี้ไม่ต้องกินข้าวเย็น!! ว่าแล้วยัยแม่กับพัดจวีพี่สาวขี้อิจฉาก็ฉกแอปเปิ้ลของคงจวีไปกินทั้งตะกร้า
.
(((ยิ่งเล่าพล็อตยิ่งคุ้นเนาะ)))
.
วันต่อมา เมนเทอร์พี่ลูกเกด เอ๊ย แม่เลี้ยงใจร้ายก็สั่งให้คงจวีไปทำ Master Class ด้วยการเอาตะกร้าไปตักน้ำในลำธารมาใส่ตุ่มให้เต็ม ฟังดูไม่ค่อยยากสำหรับเจ้าแม่มาสเตอร์คลาสอย่างคงจวี แต่ประเด็นมันอยู่ที่ ตุ่มที่เอามาใส่มีรูรั่วใหญ่มากกกก ใหญ่พอๆกับอุโมงค์มไหสวรรค์ (นี่ก็เว่อร์ 5555) คงจวีเต็มน้ำเท่าไหร่ก็ไม่เต็มซักที ทันใดนั้น ก็มี “กบ” ตัวนึง (นิทานเรื่องนี้มีหลายเวอร์ชั่น บ้างก็ว่าเป็นเต่าค่ะ) กบทรงสิทธิ์มาเห็นก็๋สงสัยว่า เหตุใดคงจวีเติมใจเธอไม่เคยเต็ม เติมใจเธอไม่เคยพอ (เพลงบ่งบอกอายุมาก 555) ว่าแล้วกบก็กระโดดไปอุดรอยรั่วตรงนั้น ทำให้คงจวีเติมน้ำได้เต็มตุ่ม ยัยแม่ยิ่งโมโหหนักใหญ่ คราวนี้ขังคงจวีบาร์บี้คนสวยไว้ในห้องมืดเลย
.
((คงจวีนี่ก็รันทดพอๆ กับเจ้าหญิงพิกุลทองตอนตักน้ำใส่ตุ่มเลยนะ))
.
จากนั้น มีสาส์นจากในวัง แจ้งว่าพระราชาจะประกาศหาคู่ โดยเชิญสาวโสดทั่วเมืองมางานเต้นรำ แน่นอนว่า งานนี้ทั้งคงจวีและพัดจวีต่างก็ได้บัตรเชิญเช่นกัน (แหม่…. พล็อตช่วงนี้คุ้นสุดดด) ซึ่งถ้าเคยดูซินเดอเรลล่ามาก่อน ก็คงเดาไม่ยากใช่มั้ยคะ ว่ายัยพัดจวี พี่สาวขี้เหร่และขี้อิจฉา ไม่อยากให้ใครมาสวยแย่งซีน ยัยแม่เลี้ยงจึงสั่งให้คงจวี ร่อนข้าวเปลือกให้กลายเป็นข้าวสารทั้งยุ้งฉางเลย ทำให้เสร็จก่อนแม่กับพี่กลับมาด้วยนะยะหร่อน (พล็อตตรงนี้มีความซินเดอฯ มากค่ะ ดีที่แม่คงจวีที่ตายไปไม่เกิดเป็นปลาบู่ทอง ไม่งั้นคงจวีอาจจะใช้รำข้าวที่เหลือจากตรงนี้ ไปร่อนแต่รำแก่เหลือแต่รำอ่อนอยู่ที่ท่าน้ำ) แต่สุดท้ายก็มีนกกระจิบฝูงใหญ่มหึมา ร่อนลงมาจิกข้าวเปลือก พรึ่บพรึ่บพรึ่บพรึ่บพรึ่บพรึ่บ ชั่วพริบตาเดียวข้าวเปลือกทั้งยุ้งฉางก็กลายเป็นข้าวสาร และเช่นเดียวกันกับซินเดอเรลล่าค่ะ สวรรค์ได้เนรมิตรองเท้าแสนงามสีสันฉูดฉาด พร้อมด้วยสารถีไปส่งเธอที่งานเต้นรำ
.
(((หุหุหุ)))
.
เมื่อคงจวีเข้าไปในงาน ทุกคนก็ตะลึงกับความงาม พระราชาเข้ามาถามชื่อเธอ ทว่าคงจวีมองเห็นพัดจวีกับแม่เลี้ยงอยู่ในหมู่แขกเหรื่อ เธอตกใจเลยวิ่งหนีไป ยัยพัดจวีเห็นคนหน้าคล้ายๆน้องสาว เลยวิ่งตามมาด้วย คงจวีวิ่งกระหืดกระหอบมาจนถึงสะพานริมสระน้ำในวัง รองเท้าของเธอตกน้ำไปข้างนึง พระราชาตามหาหญิงสาวที่สวมรองเท้าได้พอดี แน่นอนว่า ทั้งเมืองนี้ มีคงจวีแค่คนเดียว
.
ทันใดนั้นเอง…..
.
(((พล็อตต่อจากนี้อาจจะคิดว่าจะจบแฮปปี้เอ็นดิ้งใช่มะ แต่…. หุหุหุ)))
.
แรงอาฆาตของยัยพัดจวีนี่ยิ่งกว่าพี่สาวนางซินอีกนะคะ นางนี่มันร้ายยระดับนางอ้าย(ปลาบู่ทอง) รวมกับนางชบาแก้ว(พิกุลทอง) รวมกัน ยัยพัดจวีขี้อิจฉาก็ผลักคงจวีตกแม่น้ำ คงจวีนางเอกของเราตายแหง๋แก๋เลยค่ะ จากนั้นยัยพัดจวีก็สวมรอยเป็นคงจวีจะไปแต่งงานกับพระราชา (อันนี้ก็งงมากว่านางมั่นหน้ามั่นโหนกมาจากไหน ต่อให้จ้างน้องฉัตรมาแต่งหน้า จ้างสมศักดิ์ชลาชลมาทำผม นางจะสวยได้เสี้ยวน้องสาวนางมั้ยยยยย)
.
ความฮาร์ดคอร์มันอยู่ตรงนี้…
นางเอกตายไปเป็นผีแล้วยังไงหล่ะ ไม่มีใครชุบนางเป็นปลาบู่ทองอะไรทั้งสิ้น นางเป็นผีสตรองค่ะ นางกลายเป็นวิญญาณที่ร้องไห้โหยหวนนนนนนอยู่ในแม่น่้ำ พอๆกับเมอร์เทิลจอมคร่ำครวญเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์อ่ะ ไม่มีใครกล้าเข้าไป ณ จุดคงจวีผีเฮี้ยนอีกเลย จนวันหนึ่ง คุณริว จิตสัมผัส (หรือใครสักคนนึงแหละทีใจกล้า) ได้ผ่านเข้าไปตรงนั้น นั่งคุยความในใจกับผีคงจวี และไปกราบทูลกับพระราชา ทันทีที่พระราชามาที่แม่น้ำ ศพของคงจวีที่อยู่ก้นแม่น้ำ ก็กลายเป็นดอกบัวสีทองอร่ามตา เจ้าชายหลงรักดอกบัวและเข้าไปจุมพิต ทันใดนั้น …ปิ๊งงงง… ดอกบัวทองก็กลายเป็นคงจวี
.
((เอ๊ะ นี่เรื่องคงจวีหรือเจ้าชายกบ))
.
ยัง…ยังไม่จบค่ะ เรามาดูวิบากกรรมของนางอ้าย เอ๊ย พัดจวีกันบ้าง ทำกับน้องสาวไว้อย่างนี้ พี่กอล์ฟ เอ๊ย พระราชา จึงมอบโทษประหารด้วยวิธี….. ฆ่าแล้วสับเนื้อพัดจวี แล้วหมักเป็นซอส ใส่ไหเอาไปให้แม่ที่อยู่บ้านนอกกิน พอพัสดุส่งไปถึงบ้าน ยัยแม่ก็นึกว่าลูกสาวส่งอาหารชาววังมาให้กิน นางก็รีบกินด้วยความตะกละตะกราม (ดีที่ไม่ส่งกับไปรษณีย์ไทย ไม่งั้นบุรุษไปรษณีย์อาจเปิดไหกินก่อน) หลังจากรู้ว่าสิ่งที่ส่งมาคือ “ลูกสาวร้า” (คล้ายๆกับ ปลาร้า) เท่านัั้นแหละค่าาาาา …. ยัยแม่ก็ช็อค ล้มตึงและไม่ฟื้นขึ้่นมาอีกเลย
(((จบแบบ ยัยแม่เป็นเจ้าหญิงนิทราสินะ 5555555555)))
ป.ล. นิทานพื้นบ้านเรื่องนี้ เล่าสืบต่อกันมาตั้งแต่ยุคโชซอนตอนปลาย และมีการตีพิมพ์เป็นรูปเล่มครั้งแรกเมื่อปี 1928 ซึ่งทางเกาหลีเค้าก็ยอมรับโดยดุษณีนะคะ ว่าเอาพล็อตส่วนใหญ่มาจากเทพนิยายซินเดอเรลล่า ยำไปกับบทลงโทษโหดๆ ช่วงครึ่งหลัง จาก ควอนซองจินอัก ความเชื่อโบราณของคนเกาหลี โดยแฝงข้อคิดที่ว่า “ผู้ทำความดีไม่ย่อท้อ สวรรค์ย่อมรับรู้”